စြဲထင္က်န္ရစ္ေနေသာ နွလံုးသာ;ထဲမွအပိုင္းအစမ်ား(၄)

     “အားးးးး”

သူ လန္႔နိုးသြားခဲ့ေလသည္။ နာက်င္သြားေသာ ဗိုက္ေနရာကို
လွမ္းႀကည့္လိုက္မိေတာ့ ေျခေထာက္တေခ်ာင္းက အခန္႔သား...။
ျမန္မာ့လက္ေဝွ႔တတ္ေသာ ရဟန္းပ်ိဳလူထြက္က သူ႔ အနီးတြင္
အိပ္လွ်က္ရွိျပီး တုန္ရီလွ်က္ တ ဟီး ဟီး နွင့္ ျဖစ္ေနေပျပီ။
ပါးစပ္မွလည္း “အေမ” “အေမ” ဟု ညီးတြားလွ်က္ရွိ၏။

     “အကို.....ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခုန ေအာ္သံႀကားတယ္”

အေမာတေကာေျပးလာျပီး ျမိတ္ သံ ဝဲဝဲေလးနွင့္ေျပာေသာေႀကာင့္
သူ လွည့္ႀကည့္မိလိုက္၏။ ျမိတ္ ျမိဳ႕သား ေဆးမႈး ကိုဝင္းျမင့္ ကို
ေတြ႔လိုက္ရ၏။ သည္စခန္းသို႔ ေရာက္လာသမွ် လူသစ္မ်ားကို
ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြနွင့္ ဆက္ဆံတတ္ျပီး ေဆးကုရာတြင္လည္း
ေစတနာပါထည့္ျပီး က်င္က်င္နာနာကုတတ္သူတေယာက္ျဖစ္သည္။
ျမန္မာစကားကို ျမိတ္သံဝဲဝဲေလးနွင့္ေျပာပံုက နားေထာင္၍
ေကာင္းလွသည္။

     “ကိုဝင္းျမင့္ေရ...ကြ်န္ေတာ့္ကိုဗ်ာ...ဦးဇင္းက...ဘယ္အခ်ိန္ထဲက
      မေႀကမနပ္ျဖစ္ေနလည္းမသိဘူး...ေယာင္တယ္ဆိုျပီး.....
      ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္လို႔.....လန္႔ေအာ္ျပီးနိုးလာတာဗ်ိဳ႕...”

သူ ၏ ခရီးရွည္ႀကီးအစမွာပင္ ရန္ကုန္၌ အဆိုပါရဟန္းပ်ိဳလူထြက္နွင့္
ဆံုေတြ႕ျပီး အတူတူလာခဲ့ႀကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ စ ေတြ႕စဥ္က
ရဟန္းဘဝျဖစ္ေသာေႀကာင့္ လူထြက္ျပီးေသာ္လည္း သူတို႔အေနျဖင့္
“ဦးဇင္း” ဟု နွတ္က်ိဳးေနႀကေပျပီ။

     “ေန႔လည္ မအိပ္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပဲဗ်...ဌက္ဖ်ုား
      တက္တတ္တယ္...က်ြန္ေတာ္ထင္တာေတာ့ ဦးဇငိး တက္ေနျပီ
      နဲ႔ တူတယ္...ကြ်န္ေတာ္ေဆးအိတ္သြားယူလိုက္ဦးမယ္...”

     “ေအးဗ်ာ...မနက္က ေက်ာက္ဖရံုသီးနဲ႔ ငါးေသတၱာစားျပီး...
      ငိုက္လာလို႔ ခဏဆိုျပီးေမွးလိုက္တာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
      ခုေတာင္ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ျဖစ္ေနျပီ...”

သူ ေျပာျပီး ဦးဇင္း ဖက္လွည့္လိုက္ေတာ့ တဟင္းဟင္းနွင့္
တကိုယ္လံုးတုန္တုန္ရီရီနွင့္ ျဖစ္ေနေပျပီ။
 
      “ဦးဇင္း.....ဦးဇင္း.....သတိထားေနာ္...”


     “အင္း.....အင္း.....ေဆာရီးဗ်ာ...ကြ်န္ေတာ္ဌက္ဖ်ားတက္ေနျပီ...
      ဌက္ဖ်ားတက္ရင္ တက္ တတ္လို႔...ေယာင္တတ္လို႔ပါ...”

      “ရပါတယ္ဗ်...ကြ်န္ေတာ္ နင္းေပးရမလား...”

      “ရတယ္.....ရတယ္...”


ခဏႀကာေတာ့ ေဆးမႈးကိုဝင္းျမင့္ ေဆးအိပ္နွင့္အတူ ျပန္ေရာက္လာျပီး
ဦးဇင္း အား စမ္းသတ္ျခင္း ေဆးထိုး ေဆးတိုက္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသည္။


     “မသက္သာရင္ေတာ့ ေဆးရံုပို႔ႀကတာေပါ့ဗ်ာ”


     “ဦးဇင္း မွာ ဌက္ဖ်ားအခံရွိတယ္လို႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို
      ေျပာဖူးတယ္ ကိုဝင္းျမင့္ ေရ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလဲ ၂ လံုးေလာက္
      ေပးပါဦးဗ်ာ ေသာက္ထားရင္ပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္...”


သူ႕ လက္ထဲ ေဆး ၂ လံုးေရာက္တာနဲ႔ အျမန္ပါးစပ္ထဲေကာက္ထည့္၍
ေရေသာက္လိုက္ရသည္။
     ကိုေရႊဌက္ဖ်ားဆိုေသာ ငနဲ က ဘယ္သူမွမ်က္နွာလိုက္တာ
မဟုတ္။ သူ၏ မိတ္ေဆြဖဲြ႕မႈက လြန္လြန္းသည္။ မ ခင္ျခင္ပါဆိုလည္း
မရ။ သူ႕ ပိုင္နက္ထဲ ေရာက္သူမွန္သမွ် အတင္း ဝင္လံုး၍
ဝင္ပူးေတာ့သည္။ သူ အခ်စ္ ႀကီးလာလွ်င္ေတာ့ ခရီးရွည္အေဝး
ႀကီးသို႔ ပို႔လႊတ္တတ္ေလသည္။

     “ကိုဝင္းျမင့္ ေရ ညစာကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ငပိသုတ္နဲ႔ပဲ
      စားေတာ့မယ္ဗ်ာ...ေက်ာက္ဖရံုသီးနဲ႔ ငါးေသတၱာ ထပ္စား
      ရင္ေတာ့ နား လိမ့္မယ္နဲ႔ တူတယ္...”

     “ညစာအတြက္ ေဟာင္ေကာင္ သား ခ်က္ထားတယ္...”

     “ေဟာင္ေကာင္.....အာ.....ကြ်န္ေတာ္စားလို႔မရဘူးဗ်...”

     “ဘာလို႔.......”

     “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆရာေတာ္က စုတ္ ထိုးေပးလိုက္လို႔...”

သူ႕ စကားအဆံုးမွာေတာ့ ေဆးမႈးကိုဝင္းျမင့္က စဥ္းစားဟန္ျပဳ၍

     “ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ ဌက္ေပ်ာအူအနုနဲ႔
      ႀကက္ဥ ခ်က္ေပးမယ္...ဦးဇင္း အတြက္ကေတာ့ မာမား
      ပဲ ျပဳတ္လိုက္ေတာ့မယ္...”

     “ဟား.....ေကာင္းလိုက္တဲ့အစီအစဥ္ဗ်ာ.....ခင္ဗ်ားရဲ႕ဌက္ေပ်ာအူ
      အနု လက္ရာ ေတာ္ေတာ္စားေကာင္းတယ္လို႔ သတင္းႀကားျပီးသားဗ်
      ခ်က္ပံုခ်က္နည္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း သင္ေပးဗ်ာ...”

သူတို႔ နွစ္ဦး စကားတေျပာေျပာနွင့္ စားဖိုေဆာင္နားေရာက္ေတာ့
ဟင္းအိုးအနားမွာ ဝိုင္းအံုေနႀကေပျပီ။ ဟင္းခတ္အေမႊးအႀကိဳင္
မ်ား၏ အနံ႔ေႀကာင့္ေလာ...ခ်က္တတ္သူ၏ အစြမ္းေႀကာင့္ေလာ.....
မသိ...ဟင္းနံ႔ကေတာ့ ေမႊးႀကိဳင္လွ်က္ရွိေနေပသည္။

     “ျမန္ျမန္က်က္ပါေတာ့ဗ်ိဳ႕...”

     “မန္း ခူးထားလိုက္ေတာ့မယ္...”

     “စားမရေလ.....က်က္မွမက်က္ေသးပဲ...”

     “မန္း ဆာေနျပီကြ.....”
 

     “အိုးသားေလး ဘယ္နားမွာေတြ႕မိလဲေဟ့...
      ဌက္ေပ်ာအူ ခ်က္မလို႔...”

     “  မသိျပီ...”


     “ဌက္ေပ်ာအူ မလိုျပီ အသားေတြရွိေနျပီေလ...”


     “တခ်ိဳ႕ စားမရေလ.....”


သူ ေရာက္စက နားမယဥ္ေသးေသာေႀကာင့္ တခ်ိဳ႕စကားေတြ
သူ နားမလည္။ အသံဝဲဝဲနွင့္ေျပာတာေတာ့ နားေထာင္၍
ေကာင္းလွသည္။ “မသိျပီ” “မရွိျပီ” “ေႀကးျပား(က်ီးျပား) = ပိုက္ဆံ
မရွိေတာ့ျပီ”  (က်ီးျပားမရွိေတာ့ျပီ)  .....စသည္ျဖင့္.....။
တေန႔ေတာ့ သူ က...


     “အႆျပာ မရွိ၍ ဝယ္မရျပီ”


ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ အေတာ္သေဘာက်သြားႀကသည္.။


     “အကို ...စားမရဘူးလား.....”


     “ဟင္းနံ႔ ကေတာ့ေတာ္ေတာ္ေမႊးတာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲစားႀကပါဗ်ာ”


     “ဘာလို႔.....ရတံုးစားထားေနာ္...တခါေလမွစားရတာ...”


     “စားႀကပါဗ်ာ.....”


     “ဒီီျပင္ ဘာသားေတြ မစားဘူးလဲဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တပ္ကေတာ့
      အစံုစားရတယ္ဗ်။ ေျမာက္..ဂ်ီ..ဝက္ဝံ.. လိပ္..ေျမြ..ျဖဴ..
      ေတာဝက္..ႀကြက္..အမ်ားႀကီးပဲဗ်ိဳ႕...ေတာ္လွန္ေရးလာလုပ္ျပီး
      အစားေရြးမယ္ဆိုရင္ေတာ့...ခင္ဗ်ား...ငတ္လိမ့္မယ္...”


     “ဟား.....မိုက္တာေပါ့ဗ်.....ကြ်န္ေတာ္က
      ေဟာင္ေကာင္ သား ကလြဲရင္အကုန္စားတယ္ဗ်.....”


     “ဟား.....ဟား.....ဟား....ဟား....ဟား.....”


တဖြဲ႕လံုး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရယ္ေမာသံမ်ားႀကားတြင္
သူ႕ ထံသို႔ပါအေပ်ာ္မ်ား ကူးစက္လာခဲ့ရသည္။ သူ တို႔ထံတြင္
ေပ်ာ္စရာ ဘာမွမရွိပါ။ ေႏြးေထြးလံုျခံဳ ေအးျမ၍ ေမတၱာရိပ္မ်ား
လႊမ္းျခံဳေနေသာ အေမ့အိမ္နွင့္ အေဝးတေနရာတြင္ တခါမွမျမင္
မသိကြ်မ္းဘူးေသာ အမိျမန္မာနိုင္ငံကို ခ်စ္သူမ်ား ေတာ္လွန္ေရး
နယ္ေျမတြင္ လာေရာက္ ဆံုေတြ႕မိႀကသည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္
တူသူမ်ားျဖစ္၍ ခဏတာအခ်ိန္အတြင္း ရင္းနွီးခင္မင္မႈျဖစ္ခဲ့ႀကျပီး
တဦးနွင့္တဦး ေဖးမ ကူညီရင္း  သည္ခရီးႀကမ္းႀကီးကိုအတူတကြ
ျဖတ္သန္းေနႀကျခင္းျဖစ္သည္။ တဦးနွင့္တဦး ေနာက္ေျပာင္
က်ီဆယ္၍သာ အလြမ္းမ်ားကိုခ်ိဳးနွိမ္၍ ေျဖသိမ့္ေနႀကရျခင္း
ျဖစ္ေႀကာင္း သူ နားလည္မိေလသည္။
     ဆရာေတာ္ စုတ္ထိုးေပးထားလို႔ဟု ထပ္ေျပာမည္ျပဳျပီးမွ
မသိမသာပဲ စကားစျဖတ္လိုက္မိသည္။ ဆရာေတာ္ ဆို၍
သူ တခုသတိရသြား၏။ ရန္ကုန္တြင္ရွိေနစဥ္က သူ သတင္း
တခု ႀကားရသည္။
     ခရီးသည္တင္ေလယာဥ္တစီး အေမရိကန္ေလဆိပ္တခုသို႔
ဆင္းကာနီးတြင္ အင္ဂ်င္တလံုးရပ္သြားခဲ့သည္။ ထို႔ေႀကာင့္
ေလယာဥ္မႈးက ခရီးသည္မ်ားကိုအသိေပး၍ ေလယာဥ္မယ္မ်ား
ကိုလည္း ခရီးသည္မ်ားအတြက္ အေရးေပၚအစီအစဥ္မ်ားကို
ျပဳလုပ္ေပးေစခဲ့သည္။
     ခရီးသည္မ်ားကို အသိမေပးမွီ အင္ဂ်င္တလံုး ရပ္သြားျပီး
ကတည္းက ေလယာဥ္က လူးေနျပီး မနဲ သတိထားျပီး
ထိမ္းျပီးေမာင္းေနခဲ့ရေသာ္လည္း ခရီးသည္မ်ားကို အသိေပးျပီးေနာက္
ေလယာဥ္က ျငိမ္သြားသလို ျဖစ္သြားေလသည္။ ပံုမွန္အတိုင္း
ေမာင္းရေသာ အေနအထားမ်ိဳးျျပန္ျဖစ္သြားေသာေႀကာင့္
ေလယာဥ္မႈးမ်ား အံ့အားသင့္သြားႀကသည္။ ထူးဆန္းေသာ
အျဖစ္ေႀကာင့္ ေလယာဥ္မႈးနွင့္ လက္ေထာက္ေလယာဥ္မႈး
နွစ္ဦးစလံုး ပ်က္ေနေသာအင္ဂ်င္ရွိသည့္ ေလယာဥ္ေတာင္ပံ
ဆီသို႔ ႀကည့္လိုက္ေသာအခါ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါး
အဆိုပါေတာင္ပံေပၚတြင္ ထိုင္လွ်က္ရွိသည္ကို အံ့ႀသစြာေတြ႕ႀကရ၏။
ထို႔ေနာက္ ေလယာဥ္သည္ ေခ်ာေမြ႕စြာျဖင့္ ဆင္းသက္နိုင္ခဲ့ေလသည္။
ေလယာဥ္ဆင္းျပီးေနာက္ ေလယာဥ္မႈးမ်ားက ခရီးသည္မ်ားကို
ေတာင္းပန္ရန္အတြက္ လိုက္လံနွတ္ဆက္ေသာအခါ သူတို႔
နွစ္ဦးစလံုး ေလယာဥ္ေတာင္ပံေပၚတြင္ ထိုင္လွ်က္ေတြ႕ခဲ့ရေသာ
ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ခရီးသည္မ်ားအႀကားတြင္
ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အ့ံႀသဝမ္းသာ သြားခဲ့ႀကေလသည္။
ထို႔ေနာက္ အဆိုပါဘုန္းေတာ္ႀကီးထံ သြားေရာက္မိတ္ဆက္ျပီး
အက်ိဳးအေႀကာင္း ေမးျမန္းခဲ့ႀကေလသည္။ ဆရာေတာ္၏
ဘြဲ႕ေတာ္ကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဆရာေတာ္က အေမရိကန္
နိုင္ငံသို႔ ဗုဒၶသာသနာျပန္႔ပြါးေရးအတြက္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ား
လုပ္ေဆာင္ရန္ ျမန္မာနိုင္ငံမွ ႀကြေရာက္လာေႀကာင္းမွအပ
အျခားကိၠစၥမ်ားကို မမိန္႔ဆိုပါ။
     သို႔ပါေသာ္လည္း အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ေလယာဥ္မႈး
ႀကီးက ဆရာေတာ္ႀကီးအား လြန္စြာစိတ္ဝင္စား၍ လြန္စြာ
ႀကည္ညိုသြားခဲ့ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ အားလပ္ခ်ိန္
မ်ားတြင္ ဆရာေတာ္ႀကီးထံသြား၍ တရားနာျခင္း
ဗုဒၶဘာသာ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ရွုေလ့လာျခင္း ဆရာေတာ္ႀကီး
နွင့္ တရားေဆြးေႏြးျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ျပီးေနာက္ အားမရေတာ့
သျဖင့္ ေလယာဥ္မႈးႀကီးအျဖစ္မွ အနားယူျပီး ကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံ
အားထုတ္ရန္အတြက္ ျမန္မာျပည္သို႔သြား၍ ဗုဒၶဘာသာ
ဘုန္းေတာ္ႀကီီးအျဖစ္ ဆရာေတာ္ႀကီးထံတြင္ တပည့္အျဖစ္
ခံယူခဲ့ေႀကာင္း ႀကားသိခဲ့ရသည္။
     သူ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမသို႔ မထြက္လာခင္ႀကားရသည္
မွာလည္း အေမရိကန္ ခရီးသည္တင္ေလယာဥ္မႈးေဟာင္း
ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါး ဘုရားသံုးဆူ ေက်ာင္းသား
စခန္းအနီးတြင္ သီတင္းသံုးေနေႀကာင္း ႀကားသိခဲ့ရသည္။
အဆိုပါဆရာေတာ္ကို သူ ဖူးခ်င္ေနသည္။

     “ကိုဝင္းျမင့္...တခုေလာက္ေမးခ်င္လို႔.....”

ဌက္ေပ်ာပင္ခြါေနေသာ ကိုဝင္းျမင့္ က လွည့္ႀကည့္၍   
 

     “ေမးပါဗ်.....စကားခံေနရေသးတယ္......”

     “ဘုရားသံုးဆူမွာ အေမရိကန္ေလယာဥ္မႈးေဟာင္း
      ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါးရွိတယ္ဆို...
      ဘယ္မွာ သီတင္းသံုးလဲဗ်...”


     “ေႀသာ္.....အေမရိကန္ဆရာေတာ္ကိုေျပာတာလား...”


     “ဟုတ္တယ္.....ဟုတ္တယ္ဗ်...ကြ်န္ေတာ္ဖူးခ်င္လို႔.....”

္


     “ေျပာျပပါ့မယ္ဗ်ာ...စားေသာက္ျပီးေတာ့
      လူနာနားမွာထိုင္ရင္း စကားေျပာႀကတာေပါ့.....”

  
 ဘာတတ္နိုင္ပါဦးမည္နည္း။ ေစာင့္ဆိုလဲေစာင့္ရေတာ့မေပါ့ ။
-------------------------------------------------------------------


ကိုဝင္းျမင့္၏ ဌက္ေပ်ာအူနုနွင့္ ႀကက္ဥဟင္းကေတာ့ ငတ္ေနလို႔လား
မသိ ..အလြန္အရသာရွိလွေပသည္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္စားဖူးျခင္းပင္။
ထမင္းစားျပီးေနာက္ လူနာ ဦးဇင္းကို ေဆးတိုက္၍ ေဆးပုလင္းကို
ေသျခာစြာႀကိဳးနွင့္ခ်ည္၍ ခ်ိတ္ေနေသာ ကိုဝင္းျမင့္ကို သူ
ေငးႀကည့္ေနမိသည္။ ညင္သာစြာအပ္ထိုးထည့္ပံု
ကြ်မ္းက်င္စြာေစတနာနွင့္ လုပ္ေဆာင္ေနပံုမ်ားက
ႀကည္နဴးစရာပင္ျဖစ္၏။


     “ကဲ.....ဆရာသမား...ေျပာေတာ့ေလဗ်ာ...”


သူ စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ ေလာေဆာ္မိ၏။


     “ဒီလိုဗ် ဆရာေတာ္က ဘုရားသံုးဆူမွာဆိုေပမဲ့ ရြာနားမွာ
      ေက်ာင္းေဆာက္ျပီးေနတာမဟုတ္ဘူး။ ရြာသားေတြေရာ
      ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရာ ေက်ာင္းေဆာက္ေပးမယ္ဆိုတာလဲ
      မေနဘူး။ အဲဒါ မနီးမေဝးေတာထဲက ဂူ ထဲမွာ
      သီတင္းသံုးတယ္...”


     “ဟ...ဒါဆိုရင္ အာရံုဆြမ္း ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ခင္ဗ်ားတို႔
      ဒါမွမဟုတ္ ရြာသားေတြ သြားကပ္လား...”


     “မဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕ ..ဆရာေတာ္က တေန႔မွာတခါ ေန႔ဆြမ္းပဲ
      ဘုန္းေပးတယ္..က်န္တဲ့အခ်ိန္ ေရပဲေသာက္တယ္။
      နံနက္တိုင္းဆြမ္းခံထြက္တယ္..ဆြမ္းခြက္လည္းမထားဘူး
      ဆြမ္းနဲ႔ ဆြမ္းဟင္းကို သပိတ္ထဲ ေရာေလာင္းရတယ္ ျပီးေတာ့
      သပိတ္ျပည့္တာနဲ႔ ေရွ့ဆက္အလႈမခံေတာ့ဘူး ျပန္ႀကြသြားတယ္
      ဆြမ္းဘုန္းေပးရင္လည္း သပိတ္ထဲကရွိသမွ် ဆြမ္းနဲ႔ဆြမ္းဟင္း
      ေတြကို ေရာေမႊျပီး သတၱဝါေတြကို ေမတၱာပို႔ျပီးမွဘုန္းေပးတယ္
      က်န္တဲ့ ဆြမ္းနဲ႔ဆြမ္းဟင္းေတြကို ဂူ အနီးက တိရိစာၦန္ေတြကို
      ေကြ်းတယ္ဗ်.....”
     “ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ မႀကာခဏပါပဲ ဆရာေတာ့္ဂူ
      ဆီသြားျပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေပး ေသာက္ေရ(ေရက်က္ေအး)
      သြားကပ္လုပ္ႀကပါတယ္။ အဲဒီ ဆရာေတာ္က
      ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အဆင္ေျပတယ္ဗ်...”
     “ဘုရားသံုးဆူကို မဆလ စစ္တပ္ မသိမ္းခင္က ဆရာေတာ္က
      လာျပီးေျပာတယ္ဗ် အႏၱရာယ္ရွိတယ္ ဒီေနရာက
      အျမန္ခြါႀကပါလို႔ လာသတိေပးတယ္။ ဆရာေတာ္ေျပာျပီး
      မႀကာပါဘူး မဆလ တပ္ ဘုရားသံုးဆူကို တက္ထိုးေတာ့တာပဲ”


စကားခဏရပ္ျပီး ကိုဝင္းျမင့္က ေဆးလိပ္ေသာက္ေနျပန္သည္။

     “ေနပါဦးဗ်...ဒါဆို အဲဒီဆရာေတာ္ဘယ္ေရာက္သြားလဲ”

     “ကြ်န္ေတာ္တို႔ ထင္တာေတာ့ ဒီနားတဝိုက္မွာပဲ ရွိလိမ့္
      မယ္ဗ်...ခင္ဗ်ား...ကံေကာင္းရင္ေတာ့...ဖူးရမွာေပါ့ဗ်ာ
      ကဲ...ကြ်န္ေတာ္လဲအိပ္ေတာ့မယ္...ဗိ်ဳ႕...”


     ( ျမိတ္ျမိဳ႕သား ေဆးမႈး ကိုဝင္းျမင့္ သည္ ေတာ္လွန္ေရး
      တာဝန္မ်ားထမ္းေဆာင္ရင္း သူရဲေကာင္းျပီသစြာ.....
      က်ဆံုးသြားခဲ့ပါသည္ဟု သူ၏အရင္းနွီးဆံုးသူငယ္ခ်င္းမွ
      ေျပာျပခ်က္အရသိရွိခဲ့ရပါသည္။)
     ( သူရဲေကာင္းကိုဝင္းျမင့္ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစဗ်ာ)



   ကိုခိုင္
   ၅-၃-၂၀၁၀