စြဲထင္က်န္ရစ္ေနေသာ နွလံုးသားထဲမွအပိုင္းအစမ်ား(၃)

     “ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ရည္းစားေလးကိုေခၚျပီး ဦးခ်စ္လၻက္ရည္သြားေသာက္မယ္”
     “ေက်ာင္းဖြင့္ရင္လုပ္မေနနဲ႔ ညေနကပဲ မင္းအဘေတြက
      တိုင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲက်ေတာ့မယ္ဆိုျပီး
      ေနာက္တခါ အာဏာသိမ္းလိုက္ျပန္ျပီမဟုတ္လား”
     “ေဟ့.....မင္းရည္းစားကို တမ္းတမေနနဲ႔ ည၁၁နာရီေက်ာ္ေနျပီ
      ခုခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ လည္ပင္း.........”
     “ ဖခင္ ဘုရင္ႀကီးမွာ မႀကားလိုပါ မႀကားလိုပါ.....
      သတ္လိုလွ်င္သတ္ပါေစေတာ့.......”

     မနီးမေဝးမွ အျခား ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕တခုမွ အျခင္းျခင္း
ေနာက္ေျပာင္ေနသံမ်ားေႀကာင့္ သူ ျပံဳးလိုက္မိသည္။
ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ သီခ်င္းဆိုနိုင္သူမ်ားလည္း
ရွိေနေသးသည္ဟု သူ ေတြး၏။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္အေထြေထြသာပင္။
အဆိုပါသူ၏ ရင္ထဲတြင္လည္းဘာေတြရိွေနလဲဆိုတာ
ဘယ္သူသိနိုင္တာမွတ္လို႔ ။အမ်ားစုက ကိုယ့္ဒါဏ္ရာကိုယ္
လွ်ာနွင့္လွ်က္၍ စိတ္တင္းေနႀကသူမ်ားပင္။
     ညေနက စစ္တပ္မွအာဏာသိမ္းလိုက္ေႀကာင္း ေရဒီယိုမွ
ေႀကျငာျပီးခ်ိန္မွစ၍ အျခားေက်ာင္းသားအဖြဲ႕မ်ားနွင့္အတူ
သူတို႔အဖြဲ႕လည္း ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရုံႀကီးတြင္ စုေဝးေနႀကျခင္း
ျဖစ္သည္။တခ်ိဳ႕က ဆူးေလဘုရားအနီးရွိ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ့တြင္
ထိုင္လွ်က္ဆႏၵျပ  ေနႀကဆဲျဖစ္သည္။ညေနေစာင္းခ်ိန္မွစ၍
ေဆးရံုႀကီးသို႔ ရန္ကုန္အနီးတဝိုက္မွ  ဆႏၵျပသူမ်ား ထရပ္ကားႀကီး
မ်ားျဖင့္ဖြဲဖြဲနွင့္ေရာက္လာေနႀကသည္။

     မႀကာေသးခင္ကႀကားေသာ  ဖုန္း သတင္းအရ
ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမအတြင္းရွိ  စစ္တပ္က ဆႏၵျပေနႀကသူမ်ားကို
လူစုခြဲရန္  အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္  သတိေပးေနေႀကာင္း  သူတို႔ႀကားသိရ၏။
သူ႔  အေတြြးပင္မဆံုးလိုက္  ဆူညံေသာ  ေသနတ္ပစ္သံမ်ား
ႀကားရျပီးေနာက္  ေဆးရုံႀကီးတခုလံုး  တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။
မီးမ်ားကိုလည္းမိွတ္လိုက္ေသာေႀကာင့္ ေမွာင္မဲသြားခဲ့သည္။
အုတ္နံရံသို႔ ေျပးကပ္သူမ်ား  ေျမာင္းထဲသို႔  ခုန္ခ်သူမ်ားနွင့္
လွုပ္လွုပ္ရွားရွား  ျဖစ္သြားႀက၏။ အေတာ္ႀကာႀကာ ပစ္ခတ္သံမ်ား
ႀကားရျပီးေနာက္ တိတ္သြားခဲ့၏။
    
     “ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ့က ေက်ာင္းသားေတြကိုပစ္ေန့ျပီ
      ျပီးရင္ ေဆးရံုႀကီးကိုေရာက္လာနိဳင္တယ္ သတိနဲ႔ေနႀကပါ”

တီးတိုးသတိေပးသံမ်ား ႀကားေနရ၏။ နာရီအနည္းငယ္ႀကာသည္အထိ
ဘာသံမွ ထပ္မႀကားရေသာအခါ လွုပ္လွုပ္ရွားရွား ျပန္ျဖစ္လာႀကျပန္သည္။
သူ႔အစုနွင့္သူ တီးတိုးစကားေျပာသူေျပာ ကင္းလွည့္သူလည့္နွင့္ ။
-   -   -   -   -   -   -  -   -   -   -   -   -   -  -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -

     ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားေႀကာင့္ သူ နိဳးလာခဲ့ေလသည္။
ညက သူတို႔အဖြဲ႕ လူနာေဆာင္ေရွ့ရွိ ကတၱရာလမ္းမေပၚတြင္
အုတ္နီခဲမ်ားကို ေခါင္းတြင္ခု၍ လွဲေနေသာေႀကာင့္ ဆရာဝန္တဦးက
လူနာမရွိေသာ ကုတင္လြတ္မ်ားေပၚတြင္အိပ္နိဳင္ေစရန္
စီစဥ္ေပးခဲ့ေလသည္။ ပထမေတာ့ သူတို႔အိပ္ရန္ မရည္ရြယ္
သို႔ေပမဲ့ တေနကုန္ဆႏၵျပခဲ့ေသာေႀကာင့္ အားလံုးပင္ပန္းလွ်က္
ရိွေနခဲ့ႀကသည္။မနက္ ၃ နာရီေက်ာ္ေတာ့ ဟန္မေဆာင္နိုင္ႀကေတာ့။
     “ေအာက္မွာ ကိုဇာဂနာတို႔ ေရာက္ေနႀကတယ္”
မ်က္မွန္းတမ္းမိေနေသာ ေက်ာင္းသားတဦးက ေျပာေသာေႀကာင့္
သူတို႔ ေအာက္ဆင္းခဲ့ႀကသည္။
ဝိုင္းအံုေနေသာ လူအုပ္အလယ္တြင္ ကိုဇာဂနာနွင့္အတူ ရုပ္ရွင္
မင္းသားတဦးကိုပါ ေတြ႔ရ၏။ကိုဇာဂနာက အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို
ေအးေအးေဆးေဆး ရွင္းျပေနေသာ္လည္း အဆိုပါ ရုပ္ရွင္မင္းသားက
လြန္စြာေဒါသထြက္ေနေသာ အမူအရာျဖင့္ စစ္တပ္မွသတ္ျဖတ္မွု
မ်ားအတြက္ ဆဲဆို၍ ေျပာဆိုေနေလသည္။

     “ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီအထဲမွာ ဘာလုပ္ေနႀကတာလဲ
      ဆႏၵထြက္ျပႀကပါ
      ေႀကာက္ေနႀကလား”

အဆိုပါ ရုပ္ရွင္မင္းသား၏ စကားအဆံုးမွာေတာ့ ရန္ကုန္
အနီးတဝိုက္မွ ေရာက္လာသူမ်ားက ဆႏၵျပရန္
ေဆးရံုႀကီးမွ ထြက္ခြါေနႀကေပျပီ။
ကိုဇာဂနာ၏စကားအရ သူ ေဆးရုံႀကီးသို႔လာရာလမ္းတေလွ်ာက္တြင္
ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ေနေႀကာင္း မႀကာခင္
ေဆးရုံႀကီးကို လာ၍ဝိုင္းနိဳင္ေႀကာင္းနွင့္ ေဆးရံုႀကီးမွ
ေရွာင္ႀကရန္ ေျပာျခင္းျဖစ္ေႀကာင္း သူ နားလည္၏။
သတ္ကြင္းထဲသို႔ ခ်ီတက္ႀကရန္တိုက္တြန္းေသာစကား
တလံုးမွမပါ။ သို႔ပါေသာ္လည္း ရုပ္ရွင္မင္းသား၏
နွိဳးဆြေပးမွုက ေက်းလက္ေနျပည္သူမ်ား၏ ရင္တြင္းသို႔
နက္ရွိုင္းစြာ တိုးဝင္သြားခဲ့ေပျပီ။
သူတို႔လည္း ဘာမွမတတ္နိဳင္ေတာ့။
     ခဏႀကာေသာအခါ ေက်ာင္းသားတဦးက ဒါဏ္ရာရလာေသာ
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အမ်ားႀကီးေရာက္လာေသာေႀကာင့္
ဝိုင္းကူႀကပါရန္ လာေျပာေလသည္။
     အေရးေပၚဖက္သို႔ သူ ေရာက္သြားေသာအခါ
ငိုေႀကြးေနႀကသူမ်ား နံရံကို လက္သီးနွင့္ ထိုးေနႀကသူမ်ားနွင့္
ဒါဏ္ရာ ရ ေနေသာလူနာမ်ားအႀကား အလုပ္ရွုပ္ေနႀကေသာ
ဆရာဝန္ ဆရာမ မ်ားကိုေတြ႕ရေလသည္။
ဒါဏ္ရာရေနေသာသူမ်ားကိုႀကည့္ရင္း သူ ေႀကာင္ေနမိ၏။
အတန္ႀကာ၍ သတိထားမိေတာ့မွ သူ႔ မ်က္စိတည့္တည့္မွ
သူ႕ ကိုႀကည့္ေနေသာ ေက်ာင္းသူေလးတဦး...။

     အက်ၤီအျဖဴကေလးနွင့္ ထမီအစိမ္းကေလးက ေသြးမ်ားျဖင့္
ျမင္မေကာင္းစြာ ရြဲနစ္လွ်က္ရွိေလသည္။ ငယ္နုေသာမ်က္နွာေလးေပၚတြင္
ေသြးမ်ားေပႀကံေနေသာ ဆံပင္မ်ားက အစုလိုက္ အစုလိုက္
ဖရိုဖရဲနွင့္ ဟိုတစုဒီတစု။ ဝဲဖက္ ရင္အံုမွ ေသနတ္ဒါဏ္ရာ
အေပါက္အတြင္းမွ ေသြးမ်ားက ပြက္ကနဲပြက္ကနဲ အျပင္သို႔          
ထြက္က်လွ်က္ရွိေနဆဲ။ မ်က္လံုးမ်ားကမူ စူးရွေတာက္ပစြာျဖင့္
သူ႔ ကိႀုကည့္ေနေလသည္။ မျပီးဆံုးေသးေသာတိုက္ပြဲအတြက္
ကတိ ေတြေတာင္းေနသေယာင္။
     ထိုစဥ္ခဏ သူ႕ ေသြးမ်ား ပြက္ပြက္ဆူလာသလို ခံစားရ၏။
အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း နွတ္ဆြံ႕ေနသူ
တေယာက္ပမာ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ မ်က္ရည္ပူမ်ားက
သူ႕ပါးျပင္နွစ္ဖက္မွာစီးက်လွ်က္ ။

     “မိုက္ရိုင္းလိုက္ႀကတာ ရက္စက္လိုက္ႀကတာ”
     “ညီမေလးရယ္ ကိုယ္ ကတိေပးပါတယ္”
သူ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ေနမိေလသလား သတိမထားမိေတာ့။
     “သြားႀကပါေတာ့ ထြက္ႀကပါေတာ့
      မႀကာခင္ လာဝိုင္းေတာ့မွာ”
တရိွုက္ရွိုက္ ငိုေႀကြးေနရင္းမွ သတိေပးစကားလိုက္ေျပာေနေသာ
ဆရာဝန္ဟုယူဆရသူ အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏အသံႀကားမွ
သူ အသိျပန္ဝင္လာသည္။ ေဆးရံုႀကီးအနီးရွိ ကားလမ္းမေပၚ
တြင္လည္း ပစ္ခတ္သံမ်ား ႀကားေနရေပျပီ။
     “အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ဘရားသားေရ သြားႀကရေအာင္ဗ်ာ”
တခါမွ မျမင္ဖူးေသာေက်ာင္းသားတဦး၏ဆြဲေခၚမွုေႀကာင့္
သူ ယက္ကန္ယက္ကန္နွင့္ ပါလာခဲ့၏။
စုရပ္ကို သူ ေရာက္ေတာ့ သူ႔ ကိုေပ်ာက္လို႕လိုက္ရွာေနေသာ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ျပန္ဆံုရ၏။ သူတို႔အဖြဲ႕အပါအဝင္
 လူအနည္းငယ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သူတို႔အတြက္ ေရြးစရာလမ္း
တခုတည္းသာရွိေတာ့၏။ အနီးဆံုးထြက္ေပါက္က ကားလမ္း
တဖက္ရွိ သရက္ေတာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားဆီသို႔သာ။
သူတို႔အဖြဲ႕ကားလမ္းေပၚအေရာက္ ေထာင့္ခ်ိဳးတေနရာမွ
ခ်ိဳးေကြ႕လာေသာစစ္ကားမ်ားပံုစံက ျမိဳ႕တြင္းသို႔
ေသာင္းက်န္းသူမ်ား ဝင္စီးေသာပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။
ဆူညံေနေသာ ေသနတ္သံမ်ားႀကားမွ သရက္ေတာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားဆီသို႔ .....။                ။
-   -   -   -  -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -

     အားးးးးးးးးးးးးးးးးး

( ျမန္မာ စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္အား
 ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္တိုက္ပြဲဝင္ရင္း က်ဆံုးသြားႀကကုန္ေသာ
 သူရဲေကာင္း ရဟန္း ေက်ာင္းသား ျပည္သူအေပါင္း
 ေကာင္းရာသုကတိလားႀကပါေစ)

ကိုခိုင္
၂၆-၀၂-၂၀၁၀

(ကိုဇာဂနာနွင့္ေဆးရံုႀကီးသို႔လာေသာရုပ္ရွင္မင္းသားမွာ
 ကိုေက်ာ္သူ မဟုတ္ပါ)

     စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အျမန္က်ဆံုးပါေစ။