နာဂစ္ဥပေဒ အလိုမရွိ

-စကၠဴစုပ္ေလာက္ေတာင္တန္ဖိုးမရွိတဲ့
 နာဂစ္ဥပေဒမွာ
 ဘာမွမရွိဘူး ။

-တမတ္ဖိုးထဲပါဆိုျပီး.....
 တက်ပ္ဖိုးမက သိမ္းယူမဲ့
 စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ဒီဥပေဒ ။

-အရပ္သားအစိုးရပါဆိုျပီး.....
 ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြသာ ႀကီးစိုးေစမဲ့
 စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ဒီဥပေဒ ။

-လႊတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ပါဆိုျပီး.....
 အမတ္ေတြအတြက္လုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိေစမဲ့
 စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ဒီဥပေဒ ။

-တိုင္းရင္းသားအခြင့္အေရးေပးထားပါတယ္ဆိုျပီး.....
 သူတို႔ေတြရဲ႕အမိန္႔အတိုင္းသာလုပ္ေဆာင္ရမဲ့
 စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ဒီဥပေဒ ။

-ျပင္ဆင္ခြင့္ရွိပါတယ္ဆိုျပီး.....
 သူတို႔ေထာက္ခံမွျဖစ္နိုင္ေစမဲ့
 စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ဒီဥပေဒ ။

-သမၼတရွိပါတယ္ဆိုျပီး.....
 ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ကအုပ္ခ်ဳပ္မဲ့ဲ့
 စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ဒီဥပေဒ ။

-ဥပေဒနဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္မွာပါဆိုျပီး.....
 ဦးစီးခ်ဳပ္က တရားဝင္အာဏာသိမ္းနိုင္ေစမဲ့
 စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ဒီဥပေဒ ။

-အစိုးရအဖြဲ႕ရွိပါတယ္ဆိုျ႔ပီး.....
 ဦးစီးခ်ဳပ္ကသာ စစ္တပ္ကိုႀကိဳးကိုင္နိုင္ေစမဲ့
 စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ဒီဥပေဒ ။

-မွ်တတဲ့ဥပေဒေတြပါလို႔ဆိုျပီး.....
 သူတို႔က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ျပစ္မႈေတြအတြက္ကာကြယ္ေပးထားမဲ့
 စစ္အာဏာရွင္ရဲ႕ ဒီဥပေဒ ။

-ကဲ.........
-အဲဒီဥပေဒေတြကို.....
 နေဝ တိမ္ေတာင္ ျဖစ္ေနစရာမလိုဘူး
 လက္တလံုးျခားလုပ္တယ္ဆိုတာ
 နာဂစ္ဥပေဒကိုေခၚတာ.....။

-ေသျခာတာက.....
 ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြနဲ႔
 အခြင့္အေရးသမားေတြအတြက္ကလြဲျပီး
 ဘာမွမရွိဘူး.....           
 နာဂစ္ဥပေဒအလိုမရွိ ။         ။

-ကိုခိုင္
 ၂၇-၀၂-၂၀၁၀

(ျမန္မာျပည္တြင္ 
 စစ္အာဏာရွင္စနစ္
 ျမန္ျမန္က်ဆံုးပါေစ)
             

စြဲထင္က်န္ရစ္ေနေသာ နွလံုးသားထဲမွအပိုင္းအစမ်ား(၃)

     “ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ရည္းစားေလးကိုေခၚျပီး ဦးခ်စ္လၻက္ရည္သြားေသာက္မယ္”
     “ေက်ာင္းဖြင့္ရင္လုပ္မေနနဲ႔ ညေနကပဲ မင္းအဘေတြက
      တိုင္းျပည္ ေခ်ာက္ထဲက်ေတာ့မယ္ဆိုျပီး
      ေနာက္တခါ အာဏာသိမ္းလိုက္ျပန္ျပီမဟုတ္လား”
     “ေဟ့.....မင္းရည္းစားကို တမ္းတမေနနဲ႔ ည၁၁နာရီေက်ာ္ေနျပီ
      ခုခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ လည္ပင္း.........”
     “ ဖခင္ ဘုရင္ႀကီးမွာ မႀကားလိုပါ မႀကားလိုပါ.....
      သတ္လိုလွ်င္သတ္ပါေစေတာ့.......”

     မနီးမေဝးမွ အျခား ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕တခုမွ အျခင္းျခင္း
ေနာက္ေျပာင္ေနသံမ်ားေႀကာင့္ သူ ျပံဳးလိုက္မိသည္။
ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ သီခ်င္းဆိုနိုင္သူမ်ားလည္း
ရွိေနေသးသည္ဟု သူ ေတြး၏။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးစိတ္အေထြေထြသာပင္။
အဆိုပါသူ၏ ရင္ထဲတြင္လည္းဘာေတြရိွေနလဲဆိုတာ
ဘယ္သူသိနိုင္တာမွတ္လို႔ ။အမ်ားစုက ကိုယ့္ဒါဏ္ရာကိုယ္
လွ်ာနွင့္လွ်က္၍ စိတ္တင္းေနႀကသူမ်ားပင္။
     ညေနက စစ္တပ္မွအာဏာသိမ္းလိုက္ေႀကာင္း ေရဒီယိုမွ
ေႀကျငာျပီးခ်ိန္မွစ၍ အျခားေက်ာင္းသားအဖြဲ႕မ်ားနွင့္အတူ
သူတို႔အဖြဲ႕လည္း ရန္ကုန္ျပည္သူ႔ေဆးရုံႀကီးတြင္ စုေဝးေနႀကျခင္း
ျဖစ္သည္။တခ်ိဳ႕က ဆူးေလဘုရားအနီးရွိ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ့တြင္
ထိုင္လွ်က္ဆႏၵျပ  ေနႀကဆဲျဖစ္သည္။ညေနေစာင္းခ်ိန္မွစ၍
ေဆးရံုႀကီးသို႔ ရန္ကုန္အနီးတဝိုက္မွ  ဆႏၵျပသူမ်ား ထရပ္ကားႀကီး
မ်ားျဖင့္ဖြဲဖြဲနွင့္ေရာက္လာေနႀကသည္။

     မႀကာေသးခင္ကႀကားေသာ  ဖုန္း သတင္းအရ
ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမအတြင္းရွိ  စစ္တပ္က ဆႏၵျပေနႀကသူမ်ားကို
လူစုခြဲရန္  အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္  သတိေပးေနေႀကာင္း  သူတို႔ႀကားသိရ၏။
သူ႔  အေတြြးပင္မဆံုးလိုက္  ဆူညံေသာ  ေသနတ္ပစ္သံမ်ား
ႀကားရျပီးေနာက္  ေဆးရုံႀကီးတခုလံုး  တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။
မီးမ်ားကိုလည္းမိွတ္လိုက္ေသာေႀကာင့္ ေမွာင္မဲသြားခဲ့သည္။
အုတ္နံရံသို႔ ေျပးကပ္သူမ်ား  ေျမာင္းထဲသို႔  ခုန္ခ်သူမ်ားနွင့္
လွုပ္လွုပ္ရွားရွား  ျဖစ္သြားႀက၏။ အေတာ္ႀကာႀကာ ပစ္ခတ္သံမ်ား
ႀကားရျပီးေနာက္ တိတ္သြားခဲ့၏။
    
     “ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ့က ေက်ာင္းသားေတြကိုပစ္ေန့ျပီ
      ျပီးရင္ ေဆးရံုႀကီးကိုေရာက္လာနိဳင္တယ္ သတိနဲ႔ေနႀကပါ”

တီးတိုးသတိေပးသံမ်ား ႀကားေနရ၏။ နာရီအနည္းငယ္ႀကာသည္အထိ
ဘာသံမွ ထပ္မႀကားရေသာအခါ လွုပ္လွုပ္ရွားရွား ျပန္ျဖစ္လာႀကျပန္သည္။
သူ႔အစုနွင့္သူ တီးတိုးစကားေျပာသူေျပာ ကင္းလွည့္သူလည့္နွင့္ ။
-   -   -   -   -   -   -  -   -   -   -   -   -   -  -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -

     ဆူဆူညံညံ အသံမ်ားေႀကာင့္ သူ နိဳးလာခဲ့ေလသည္။
ညက သူတို႔အဖြဲ႕ လူနာေဆာင္ေရွ့ရွိ ကတၱရာလမ္းမေပၚတြင္
အုတ္နီခဲမ်ားကို ေခါင္းတြင္ခု၍ လွဲေနေသာေႀကာင့္ ဆရာဝန္တဦးက
လူနာမရွိေသာ ကုတင္လြတ္မ်ားေပၚတြင္အိပ္နိဳင္ေစရန္
စီစဥ္ေပးခဲ့ေလသည္။ ပထမေတာ့ သူတို႔အိပ္ရန္ မရည္ရြယ္
သို႔ေပမဲ့ တေနကုန္ဆႏၵျပခဲ့ေသာေႀကာင့္ အားလံုးပင္ပန္းလွ်က္
ရိွေနခဲ့ႀကသည္။မနက္ ၃ နာရီေက်ာ္ေတာ့ ဟန္မေဆာင္နိုင္ႀကေတာ့။
     “ေအာက္မွာ ကိုဇာဂနာတို႔ ေရာက္ေနႀကတယ္”
မ်က္မွန္းတမ္းမိေနေသာ ေက်ာင္းသားတဦးက ေျပာေသာေႀကာင့္
သူတို႔ ေအာက္ဆင္းခဲ့ႀကသည္။
ဝိုင္းအံုေနေသာ လူအုပ္အလယ္တြင္ ကိုဇာဂနာနွင့္အတူ ရုပ္ရွင္
မင္းသားတဦးကိုပါ ေတြ႔ရ၏။ကိုဇာဂနာက အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို
ေအးေအးေဆးေဆး ရွင္းျပေနေသာ္လည္း အဆိုပါ ရုပ္ရွင္မင္းသားက
လြန္စြာေဒါသထြက္ေနေသာ အမူအရာျဖင့္ စစ္တပ္မွသတ္ျဖတ္မွု
မ်ားအတြက္ ဆဲဆို၍ ေျပာဆိုေနေလသည္။

     “ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီအထဲမွာ ဘာလုပ္ေနႀကတာလဲ
      ဆႏၵထြက္ျပႀကပါ
      ေႀကာက္ေနႀကလား”

အဆိုပါ ရုပ္ရွင္မင္းသား၏ စကားအဆံုးမွာေတာ့ ရန္ကုန္
အနီးတဝိုက္မွ ေရာက္လာသူမ်ားက ဆႏၵျပရန္
ေဆးရံုႀကီးမွ ထြက္ခြါေနႀကေပျပီ။
ကိုဇာဂနာ၏စကားအရ သူ ေဆးရုံႀကီးသို႔လာရာလမ္းတေလွ်ာက္တြင္
ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္ေနေႀကာင္း မႀကာခင္
ေဆးရုံႀကီးကို လာ၍ဝိုင္းနိဳင္ေႀကာင္းနွင့္ ေဆးရံုႀကီးမွ
ေရွာင္ႀကရန္ ေျပာျခင္းျဖစ္ေႀကာင္း သူ နားလည္၏။
သတ္ကြင္းထဲသို႔ ခ်ီတက္ႀကရန္တိုက္တြန္းေသာစကား
တလံုးမွမပါ။ သို႔ပါေသာ္လည္း ရုပ္ရွင္မင္းသား၏
နွိဳးဆြေပးမွုက ေက်းလက္ေနျပည္သူမ်ား၏ ရင္တြင္းသို႔
နက္ရွိုင္းစြာ တိုးဝင္သြားခဲ့ေပျပီ။
သူတို႔လည္း ဘာမွမတတ္နိဳင္ေတာ့။
     ခဏႀကာေသာအခါ ေက်ာင္းသားတဦးက ဒါဏ္ရာရလာေသာ
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အမ်ားႀကီးေရာက္လာေသာေႀကာင့္
ဝိုင္းကူႀကပါရန္ လာေျပာေလသည္။
     အေရးေပၚဖက္သို႔ သူ ေရာက္သြားေသာအခါ
ငိုေႀကြးေနႀကသူမ်ား နံရံကို လက္သီးနွင့္ ထိုးေနႀကသူမ်ားနွင့္
ဒါဏ္ရာ ရ ေနေသာလူနာမ်ားအႀကား အလုပ္ရွုပ္ေနႀကေသာ
ဆရာဝန္ ဆရာမ မ်ားကိုေတြ႕ရေလသည္။
ဒါဏ္ရာရေနေသာသူမ်ားကိုႀကည့္ရင္း သူ ေႀကာင္ေနမိ၏။
အတန္ႀကာ၍ သတိထားမိေတာ့မွ သူ႔ မ်က္စိတည့္တည့္မွ
သူ႕ ကိုႀကည့္ေနေသာ ေက်ာင္းသူေလးတဦး...။

     အက်ၤီအျဖဴကေလးနွင့္ ထမီအစိမ္းကေလးက ေသြးမ်ားျဖင့္
ျမင္မေကာင္းစြာ ရြဲနစ္လွ်က္ရွိေလသည္။ ငယ္နုေသာမ်က္နွာေလးေပၚတြင္
ေသြးမ်ားေပႀကံေနေသာ ဆံပင္မ်ားက အစုလိုက္ အစုလိုက္
ဖရိုဖရဲနွင့္ ဟိုတစုဒီတစု။ ဝဲဖက္ ရင္အံုမွ ေသနတ္ဒါဏ္ရာ
အေပါက္အတြင္းမွ ေသြးမ်ားက ပြက္ကနဲပြက္ကနဲ အျပင္သို႔          
ထြက္က်လွ်က္ရွိေနဆဲ။ မ်က္လံုးမ်ားကမူ စူးရွေတာက္ပစြာျဖင့္
သူ႔ ကိႀုကည့္ေနေလသည္။ မျပီးဆံုးေသးေသာတိုက္ပြဲအတြက္
ကတိ ေတြေတာင္းေနသေယာင္။
     ထိုစဥ္ခဏ သူ႕ ေသြးမ်ား ပြက္ပြက္ဆူလာသလို ခံစားရ၏။
အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း နွတ္ဆြံ႕ေနသူ
တေယာက္ပမာ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ မ်က္ရည္ပူမ်ားက
သူ႕ပါးျပင္နွစ္ဖက္မွာစီးက်လွ်က္ ။

     “မိုက္ရိုင္းလိုက္ႀကတာ ရက္စက္လိုက္ႀကတာ”
     “ညီမေလးရယ္ ကိုယ္ ကတိေပးပါတယ္”
သူ တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ေနမိေလသလား သတိမထားမိေတာ့။
     “သြားႀကပါေတာ့ ထြက္ႀကပါေတာ့
      မႀကာခင္ လာဝိုင္းေတာ့မွာ”
တရိွုက္ရွိုက္ ငိုေႀကြးေနရင္းမွ သတိေပးစကားလိုက္ေျပာေနေသာ
ဆရာဝန္ဟုယူဆရသူ အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏အသံႀကားမွ
သူ အသိျပန္ဝင္လာသည္။ ေဆးရံုႀကီးအနီးရွိ ကားလမ္းမေပၚ
တြင္လည္း ပစ္ခတ္သံမ်ား ႀကားေနရေပျပီ။
     “အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး ဘရားသားေရ သြားႀကရေအာင္ဗ်ာ”
တခါမွ မျမင္ဖူးေသာေက်ာင္းသားတဦး၏ဆြဲေခၚမွုေႀကာင့္
သူ ယက္ကန္ယက္ကန္နွင့္ ပါလာခဲ့၏။
စုရပ္ကို သူ ေရာက္ေတာ့ သူ႔ ကိုေပ်ာက္လို႕လိုက္ရွာေနေသာ
သူငယ္ခ်င္းမ်ားနွင့္ျပန္ဆံုရ၏။ သူတို႔အဖြဲ႕အပါအဝင္
 လူအနည္းငယ္သာ က်န္ေတာ့သည္။ သူတို႔အတြက္ ေရြးစရာလမ္း
တခုတည္းသာရွိေတာ့၏။ အနီးဆံုးထြက္ေပါက္က ကားလမ္း
တဖက္ရွိ သရက္ေတာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားဆီသို႔သာ။
သူတို႔အဖြဲ႕ကားလမ္းေပၚအေရာက္ ေထာင့္ခ်ိဳးတေနရာမွ
ခ်ိဳးေကြ႕လာေသာစစ္ကားမ်ားပံုစံက ျမိဳ႕တြင္းသို႔
ေသာင္းက်န္းသူမ်ား ဝင္စီးေသာပံုစံမ်ိဳးျဖစ္ေလသည္။
ဆူညံေနေသာ ေသနတ္သံမ်ားႀကားမွ သရက္ေတာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ားဆီသို႔ .....။                ။
-   -   -   -  -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -   -

     အားးးးးးးးးးးးးးးးးး

( ျမန္မာ စစ္အာဏာရွင္အဆက္ဆက္အား
 ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္တိုက္ပြဲဝင္ရင္း က်ဆံုးသြားႀကကုန္ေသာ
 သူရဲေကာင္း ရဟန္း ေက်ာင္းသား ျပည္သူအေပါင္း
 ေကာင္းရာသုကတိလားႀကပါေစ)

ကိုခိုင္
၂၆-၀၂-၂၀၁၀

(ကိုဇာဂနာနွင့္ေဆးရံုႀကီးသို႔လာေသာရုပ္ရွင္မင္းသားမွာ
 ကိုေက်ာ္သူ မဟုတ္ပါ)

     စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အျမန္က်ဆံုးပါေစ။

ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ရာ သတင္း (၁)

     “ဘဘဦးတင္ဦး လြတ္ေျမာက္လာျပီ”

     ႀကားစကပင္ လြန္စြာဝမ္းသာသြားခဲ့သည္။
AUSTRALIA  ရုပ္ျမင္သံႀကား႒ာန ၂ ခုမွလည္း ထုတ္လႊင့္ျပသ
သြားခဲ့သည္။ ဘဘဦးတင္ဦးသည္  ကိုယ္ ေလးစားေသာ
တပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္တဦးုျဖစ္ပါသည္။
     ဘဘဦးတင္ဦးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတာဝန္ ထမ္းေဆာင္စဥ္
ကတည္းက လက္ေအာက္ငယ္သားမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ ႀကည္ညိဳ
္ို
ေလးစား အားကိုးမွုကို ခံရေသာ တပ္မေတာ္ေခါင္းေဆာင္
တဦးျဖစ္ေႀကာင္း ႀကားသိရပါသည္။
     ရိုးသားေသာ ျပံဳးရႊင္စြာစကားေျပာတတ္ေသာ
လူငယ္မ်ားကိုတန္ဖိုးထားတတ္ေသာ လူႀကီးတဦးအျဖစ္
ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႕ ခဲ့ရဘူးပါသည္။
     ျမန္မာျပည္စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ
လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ပါဝင္၍
ျပည္သူ႔ဖက္မွ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္သည့္
မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္သားမ်ားကလည္း ႀကည္ညိဳေလးစား
သည့္ မ်ိဳးခ်စ္တပ္မေတာ္သားမ်ားကလည္း ဝိုင္းရံမည့္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ဘဘသူရ ဦးတင္ဦး လြတ္ေျမာက္
လာသည့္အတြက္ ျမန္မာျပည္သားအေပါင္းကလည္း
ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာရွိႀကမည္မွာ အေသအျခာပင္ျဖစ္ေပသည္။

     ဘဘဦးတင္ဦးအေနျဖင့္ အမိျမန္မာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရး
အတြက္ အစြမ္းကုန္ေဆာင္ရြက္ေတာ့မည္ဟု ယံုႀကည္မိပါသည္။

     -အန္တီ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားနွင့္
     နိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား အျမန္ဆံုးလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္
     ေဆာင္ရြက္နိုင္ပါေစ။
     -အျမန္ဆံုး ျငိမ္းခ်မ္းစြာအသြင္ကူးေျပာင္းေရးအတြက္
     ေဆာင္ရြက္နိုင္ပါေစ။
     -ျမန္မာျပည္  ေအးခ်မ္းသာယာဝေျပာတိုးတက္ေစေရးအတြက္
     ေဆာင္ရြက္နိုင္ပါေစ။

     ဘဘဦးတင္ဦး သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ရွည္ပါေစ  ခင္ဗ်ာ။

ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုခိုင္
၁၄.၀၂.၁၀

(ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ရာသတင္းမ်ား  ဆက္တိုက္ျဖစ္လာေစရန္
 ရည္ရြယ္၍  ေခါင္းစဥ္ကို  အမွတ္စဥ္-၁-အျဖစ္သတ္မွတ္ခဲ့ပါသည္။)

လမင္းေလးသို႕အိတ္ဖြင့္ေပးစာ

    
     “ခ်စ္သူမ်ားေန႔” တဲ့
     ဘယ္ေနရာသြားသြား “သူ႕”ကိုႀကိဳဆိုဖို႔ ျပင္ဆင္ေနႀကတယ္။
     အသဲ ပံုေတြျပည့္လွ်ံ  ေနတဲ့ ကမာၻႀကီး.....
     နွင္းဆီပန္းေတြ ျပန္႔ႀကဲေနတဲ့ ကမာၻႀကီး.......
     ေလာေလာဆယ္.....
     အခ်စ္ေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ ကမာၻႀကီး.....
     “ခ်စ္သူမ်ားရယ္”
     ကိုယ့္ ကိုလဲ  ႀကိဳဆိုခြင့္ျပဳႀကပါ။
     ကိုယ့္စိတ္ကူးထဲက...နတ္သမီး...အဲ... း)
     မင္းသမီးေလးအတြက္...
     အိပ္မက္ထဲက... ခ်စ္သူေလးအတြက္...


     “လမင္းေလးသို႕အိတ္ဖြင့္ေပးစာ”

     လမင္းေလးရယ္.....
     ခ်စ္သူေလးရယ္.....
     မင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္။

     လမင္းေလးရယ္.....
     စကားတတ္တဲ့ ခ်စ္သူေလးက...
     ေရွ့ေန လုပ္မယ္ဆိုရင္.....
     ဥပေဒေလာကႀကီးတခုလံုး တုန္လွုပ္သြားလိမ့္မယ္။


    
     လမင္းေလးရယ္.....
     ခ်စ္စဖြယ္ အမူအရာေလးေတြရွိတဲ့ခ်စ္သူေလးက...
     သရုပ္ေဆာင္မယ္ဆိုရင္...
     “ေဟာလိဝုဒ္” ျမန္မာျပည္ေျပာင္းလာလိမ့္မယ္။


    
     လမင္းေလးရယ္.....
     သာယာတဲ့အသံရွိတဲ့ ခ်စ္သူေလးက...
     သီခ်င္းဆိုမယ္ဆိုရင္...
     “ဘရစ္သနီစပီးရား” မ်က္ခံုးလွုပ္သြားလိမ့္မယ္။

    
     လမင္းေလးရယ္.....
     ႀကင္နာသနားတတ္တဲ့ ခ်စ္သူေလးက...
     ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကူညီမယ္ဆိုရင္...
     ဒိုင္းနမိုက္တီထြင္ခဲ့တဲ့လူႀကီးရဲ႕အဖြဲ႕က
    “နိုဘယ္” ဆု ေပးလိမ့္မယ္။


    
     လမင္းေလးရယ္.....
     က်က္သေရရွိတဲ့ ခ်စ္သူေလးက
     အလွမယ္ ျပိဳင္ပြဲ ဝင္မယ္ဆိုရင္...
     “ေဒၚနယ္ထရန္႕”က ဖိတ္စာပို႔လိုက္လိမ့္မယ္။


    
     သို႔ေပမဲ့ကြယ္.....
     လမင္းေလးရယ္.....
     မင္းရဲ႕ ရွည္လွ်ားနက္ေမွာင္နူးညံံ့တဲ့ ဆံပင္ေလးေတြကို
     ကိုယ္တေယာက္တည္း နမ္းပါရေစ။


     မင္းရဲ႕ သာယာတဲ့ အသံေလးေတြကိုလဲ
     ကိုယ္တေယာက္တည္း ႀကားပါရေစ။
     မင္းရဲ႕ လွပတဲ့အျပံဳးေလးေတြကိုလဲ
     ကိုယ္တေယာက္တည္း ျမင္ပါရေစ။
     မင္းရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္အမူအရာေလးေတြကိုလဲ
     ကိုယ္တေယာက္တည္း ႀကည့္ပါရေစ။
     မင္းရဲ႕ အခ်စ္ေတြအားလံုးကိုလဲ
     ကိုယ္တေယာက္တည္း ပိုင္ဆိုင္ပါရေစ။
     ကိုယ့္ရဲ႕ အခ်စ္ေတြအားလံုးကိုလဲ
     မင္းတေယာက္တည္းကိုပဲ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ျပဳပါရေစ။


    
     လမင္းေလးရယ္...
     ခ်စ္သူေလးရယ္.....
     မင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္။         ။



    
     ကိုခိုင္
     ၁၄.၀၂.၂၀၁၀
        

     

္

စြဲထင္က်န္ရစ္ေနေသာ.....နွလံုးသားထဲမွအပိုင္းအစမ်ား ( ၂)

     “ခင္ဗ်ား...သြားေစ့ျပီး   လွ်ာထုတ္တတ္လား”
     သူ ဒီစခန္းကို ေရာက္စက ေမးခြန္းေပါင္း ေျမာက္မ်ား
စြာထဲက တခုပင္ ျဖစ္၏။ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမ ေရာက္
တာမႀကာေသးေသာ သူ႕ထံမွ မႀကာေသးမီက ျဖစ္ပ်က္
ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္မွအျဖစ္အပ်က္မ်ား အဖြဲ႕အစည္းမ်ား
အေႀကာင္း သူတီု႕အရမ္းသိခ်င္ ေနႀကသည္။
ေရာက္စကတဲက သူေျပာျပခဲ့ေသာ အေႀကာင္းအရာ
ေပါင္းမ်ားစြာကို သူတို႕စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ခဲ့ႀကသည္။
သူ႕ထက္ႀကီးသူမ်ားအျပင္ သူ႕ထက္ငယ္သူမ်ားနွင့္လည္း
ဒီစခန္းတြင္ေတြ႕ရသည္။ လူတန္းစား အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ေတြ႕ဆံုရ
သည္ဟုဆိုလွ်င္ ပိုျပည့္စံုေပမည္။ထိုအထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္
ေမးခြန္းမ်ား စကားမ်ားေျပာ၍ ခင္မင္ေအာင္ ေနတတ္သူ
ရွိသလို မေနတတ္ သူမ်ားရိွသည္ကိုလည္း  သူ
သတိထားမိသည္။ထိုအထဲမွ ကပ္သီးကပ္သတ္ ေမးခြန္း
ေတြေႀကာင့္ တခါတေလ အဆင္သင့္ အေျဖကမရွိ။
     ေမးခြန္းအဆံုးမွာေတာ့ သူလည္း အူေႀကာင္ေႀကာင္
ျဖစ္ျပီး မသိမသာ အထာေလးနွင့္ စမ္းႀကည့္ေသးသည္။
ေမးခြန္းေမးသူကို ႀကည့္လိုက္ေတာ့ စပ္ျဖဲျဖဲ မ်က္နွာနွင့္
ျဖစ္ျပီး က်န္သူမ်ားကလည္း ျပံဳးစိစိ မ်က္နွာေပးမ်ားနွင့္...။

     “မျဖစ္နိုင္ တာ...”
     “ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ျပနိုင္ရင္ ဘာေပးမလဲ ”
ဘာေပးရ မလဲ  ။တခုခုေတာ့ လွုိ႕ဝွက္ခ်က္ရွိရမည္ဟု
သူ ေတြး၏။ မျဖစ္နိုင္တာ လုပ္ျပမည္ ဆိုေတာ့ စိတ္ဝင္စား
ဖို႕ေတာ့ေကာင္းမည္။

     “သုခိတာ နွစ္လိပ္ ေပးမယ္ ဘယ္လိုလဲ ”  ဟု သူ ေျပာ၏။
ပထမေတာ့ နဲတယ္ဟု ေျပာေသး၏။
အမ်ားက ဝိုင္းေျပာေတာ့မွ သေဘာတူသြား၏။

     “ခဏပဲျပမွာေနာ္ ေသေသျခာျခာႀကည့္.....ဒီမွာ...”

     “ဝါး” ကနဲ ဝိုင္းရယ္လိုက္သံႀကားမွာ သူ ေတာင္
ေႀကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြား၏။ သူ ကေတာ့
လိုက္မရယ္ျဖစ္ အထူးအဆန္းတခုကို ျမင္လိုက္ရသလို
အတန္ႀကာ ေငးႀကည့္ေနမိေလသည္။
     က်ိဳးေနေသာအေပၚသြား နွစ္ေခ်ာင္းႀကားမွ တစ္လစ္ကေလး
ထြက္လာေသာ လွ်ာ ကေလးက သူ႕ကို ေျပာင္ျပေနသလို.....

     “ဘာျဖစ္လို႕ သြား ေတြက်ိဳးေနတာလဲ.....ရန္ျဖစ္တာလား...”

     “မဟုတ္ဘူးဗ် ..ကြ်န္ေတာ္က တံတားနီအေရးအခင္းျပီးေတာ့
အဖမ္းခံ ရတယ္ စစ္ေႀကာေရးမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက
နိွပ္စက္လို႕ ဒီေရွ့သြားနွစ္ေခ်ာင္း ႀကိဳးသြားတာ ကြ်န္ေတာ္လည္း
အမွတ္တရအေနနဲ႔ ျပန္မစိုက္ေတာ့ပဲ ထားတာ ေတာခိုတဲ့အထိပဲ”

     ေမးျပီးမွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။
ေတာခိုလာသူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္
ေလးေတြ ကိုယ္စီနွင့္ျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး
အစပိုင္းမွာပင္ သူရဲေကာင္းပီသစြာ အမိနိုင္ငံေတာ္အတြက္
အသက္ေပးလွႉသြား ခဲ့ႀကေလျပီ။ သူ တို႕ကေတာ့ ေလာေလာဆယ္
အသက္ရွင္ေနႀကဆဲမို႕  တိုက္ပြဲဝင္ေနႀကဆဲပင္...။
     ေနာက္ထပ္အသီးအပြင့္ေလးေတြ  ဘယ္ေလာက္
     ေႀကြ ႀက ရ  ဦးမွာလဲ...။
     ဘာျဖစ္လို႕  နိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း  သတ္ျဖတ္ေနရတာလဲ...။
     နိုင္ငံေတာ္အတြက္ အသက္ေပး၍ကာကြယ္ပါ့မည္ဟု
     ကတိျပဳထားႀကသူေတြက လက္နက္မဲ့ ကိုယ့္ျပည္သူေတြကို
     ဘာလို႔ျပန္သတ္ေနႀကတာလဲ...။
     တပ္မေတာ္သားေတြက အသိဥာဏ္မရိွႀကေတာ့လို႔လား...။
     တပ္မေတာ္ထဲမွာေရာ ပညာတတ္တဲ့ ဆင္ျခင္တံုတရားရိွတဲ့
     အရာရွိေတြ မရွိႀကေတာ့ဘူးလား...။
     အဲဒီ တပ္မေတာ္အရာရွိဆိုသူေတြကေရာ အမွန္တရားဖက္မွာ
     ဘာလို႔မရပ္တည္နိုင္ႀကရတာလဲ.....။
သူ႔ေခါင္းထဲမွာေတာ့ အေတြးမ်ားစြာနွင့္ ရွိေလသည္။
ယၡင္က တပ္မေတာ္ကို ခ်စ္ခင္ ျမတ္နိုး အားကိုးေသာ ျပည္သူမ်ား
ယၡဳအခါတြင္ မရွိေတာ့ျပီ။တပ္မေတာ္သည္ အသြင္ေျပာင္းခ့ဲေပျပီ။
လက္တဆုတ္စာ စစ္အာဏာရွင္မ်ား၏ အသံုးခ်ခံ လက္နက္ကိုင္
စက္ရုပ္လူသားမ်ား အျဖစ္ေျပာင္းလဲခဲ့ေပျပီ။
     ပညာတတ္ေသာ အသိဥာဏ္ရွိေသာ မ်ိဳးခ်စ္သူရဲေကာင္း
တပ္မေတာ္အရာရွိမ်ားက ဦးေဆာင္ေျပာင္းလဲမွသာလွ်င္
ျပည္သူခ်စ္ေသာ ျပည္သူ႔တပ္မေတာ္သားမ်ားဘဝကို
ျပန္လည္ရရွိ နိုင္ေပမည္ဟု သူ ထင္ျမင္မိ၏။

     “သူရဲေကာင္းဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ကို လြမ္းသည္”





 ကိုခိုင္
၉-၀၂-၂၀၁၀
္႔
              

စြဲထင္က်န္ရစ္ေနေသာ...နွလံုးသားထဲမွအပိုင္းအစမ်ား(၁)

အရိုးကြဲေအာင္ေအးသည္ ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳေနရ ေပျပီ။ ဝါးႀကမ္းခင္း ေအာက္မွ မီးဖိုက မီးညြန္႔ပင္ မရွိ ခ်င္ေတာ့ ။
အိပ္မရမဲ့ အတူ ထ ျပီး မီးဖိုထဲသို႔ ဝါးေျခာက္ ေလးေတြ ထပ္ထဲ့ ရမလား သူ စဥ္းစားသည္။ ဒါေပမဲ့ ေစာင္ခ်ံဳထားတာ
မခြါခ်င္ ။

အေဝးမွ ေခြး အူသံ လိုလို ႀကားလိုက္ ခ်ိန္၌ အိပ္ယာေဘးတြင္ ထားေသာ ေအေက ၄၇ ကို စမ္းလိုက္မိသည္ ။
ေအးစက္စက္ အထိအေတြ႕ေႀကာင့္ ဖတ္ ခဲ့ ဖူးေသာ ဝတၱဳတခုမွ “အေမွာင္ ထဲတြင္ ပင္ ေအးစက္မာေႀကာေသာ
ေသနတ္ ဒင္ကို.....”ဟူေသာစာသားကို အမွတ္ရလိုက္ သျဖင့္ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ျပံဳးလိုက္ မိသည္။

“ေခ်” ေဟာက္ တာျဖစ္မယ္ ဟု သူ သတိရ သြားသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ မိုးရာသီက ”မက္ကသာ” ရြာ ေဟာင္း သို႕ေရာက္ခဲ့စဥ္က သူ ပထမဆံုးအႀကိမ္
ႀကားခဲ့ရ ဖူးသည္။

ခရီးရွည္ ႀကီး၏ လမ္းခုလပ္ တြင္ပင္ အေတြ႔အႀကံဳ ေပါင္းစံု သူ ရရွိခြင့္ ႀကံဳခဲ့သည္။
”ျမစ္ဝါးကုန္း” ရြာအနီး တြင္လည္း တိုက္ပြဲနွင့္ ႀကံဳခဲ့၏။ မက္ကသာ ရြာေရာက္ေတာ့ သူတို႕အဖြဲ႕တြင္
ဆန္ နွင့္ ဆား မွ လြဲ၍ ဘာမွမက်န္ေတာ့ ။ ေရွ့မွာလည္း မိုးရာသီ ေတာင္က်ေရ ေတြေႀကာင့္
“မက္ကသာ” ေခ်ာင္းက ေႀကာက္စရာ ေကာင္းစြာ ေအာ္မည္၍ စီးဆင္းေန ေလသည္။
“ေခ်” ေဟာက္သံ ႀကားေတာ့ သူ နွင့္အေဖာ္ တေယာက္ လာႀကိဳေသာ အဖြဲ႕မွ ေသနတ္ယူ၍
သြား ပစ္ရန္ ႀကိဳးစား ခဲ့ႀကေသးသည္ ။ ရန္သူ႕အေျခ အေနနွင့္ လွိဳေျမာင္ ႀကီးမ်ားေႀကာင့္
အခြင့္ မသာ ခဲ့ ။

သူ တို႕ေရာက္ေနေသာ ရြာမွာလည္း လူမ်ား စြန္႕ခြါ ခဲ့ရေသာေႀကာင့္
ရြာပါတ္ လည္တြင္ ခ်ံဳပုတ္ မ်ားက ဝိုင္းရံထားျပီး သီးပင္ စားပင္ မ်ားက အရိုင္းစိတ္
ဝင္လွ်က္ ရွိေနေပျပီ ။ အဆိုပါ အပင္မ်ားတြင္ပင္ အသီးေတြ မရွိႀကေတာ့ ။
အမိုးနွင့္ ဝါးႀကမ္းခင္း ပါေသာ အိမ္ပ်က္ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားေနာက္ဖက္
တြင္ေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ရိုင္းမ်ား နွင့္ ငရုတ္စိမ္း မ်ားကိုေတာ့ ရွာ၍ရေသးသည္ ။
သူ တို႕တြင္ပါလာေသာ ဆန္ ကုန္ေသာအခါ မဟာမိတ္ ကရင္ ထံမွ အလွည့္က်
သြားယူႀကရသည္ ။ တေန႕ သူ နွင့္ အေဖာ္တေယာက္ ဆန္ သြားသယ္ေတာ့
ေဆးလိပ္ေသာက္၍ စကားေျပာေနေသာ ကရင္ စစ္သားမ်ားကို လမ္းခုလပ္တြင္
ေတြ႕ႀကေလသည္ ။ ထိုအခ်ိန္က သူ႕အေနနွင့္ ေဆးလိပ္ သိပ္မေသာက္တတ္
ေသးေသာ္လည္း သူမ်ားေသာက္ ေနတာျမင္ေတာ့ ခံတြင္းကခ်ဥ္ လာေလသည္ ။
နွစ္ဦးသား တိုင္ပင္ မထားပဲ ထို ကရင္ စစ္သားမ်ားကို အတင္းဝင္ ေရာခဲ့ႀကသည္ ။
ရန္ကုန္ က ပစ္ခတ္ သတ္ျဖတ္မွုေတြ အေႀကာင္း စီကာ ပါတ္ကံုး သူ ေျပာျပေတာ့
မ်က္လံုးျပဴး ပါးစပ္ အေဟာင္း သားနွင့္ စုတ္ တသတ္သတ္ ျပဳ၍ နားေထာင္ ခဲ့ႀကသည္ ။
သူ႕ စကားအဆံုးတြင္ ရိုးသားျဖဴစင္ေသာ သူတို႕မ်က္နွာမ်ားတြင္ စိတ္မေကာင္းျခင္း
အရိတ္အေရာင္ ေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ခဲ့ရ၏ ။
“နင္ တို႕ ဗမာ အျခင္းျခင္း လည္း ျပန္သတ္တာ ပဲလား” ဆို ေသာ စကားသံက
သူ႔ နားထဲက ေတာ္ေတာ္နွင့္ မထြက္ ။
္ဘာပဲ ေျပာေျပာ သူ တို႕ ဆန္ထမ္းျပီး အျပန္လမ္း မွာေတာ့ မ်က္နွာပြင့္ ခဲ့ႀကသည္ ။
ေတာေႀကာင္ ေပါင္တေပါင္ နွင့္ ေဆးရြက္ႀကီး တထုပ္ ရခဲ့ ႀက၍ျဖစ္၏္ ။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@


ရင္ဘတ္ နာလာေသာေႀကာင့္ ပက္လက္ လွန္လိုက္ရ၏ ။
နဖူးေပၚ လက္တင္ မလို လုပ္ျပီးမွ မတင္ျဖစ္ေတာ့ ။
အယူမသည္း ေသာ္လည္း ဒီခရီး ကို မႀကာေစခ်င္ပါ ။
ငိုေႀကြးေနေသာ မိခင္မ်ား မ်က္နွာကို မေတြ႕လိုေတာ့ ။
ညေန ထမင္းဝိုင္းေလးေတြမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ လက္ဆံုစား ေနႀကေသာ
မိသားစု မ်ားကိုသာ ျမင္ေတြ႕လိုေတာ့သည္ ။
“ေမေမ ေ၇ာ ေနေကာင္း ရဲ႕လား”
“သား လူဆိုး ကို လြမ္းေနျပီ လား”
အေတြး ေတြက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္...။

အိပ္ရာေပၚတြင္ ပက္လက္လွန္ရင္း ေခါင္မိုးေပၚ ေမာ့ႀကည့္လိုက္ေတာ့
အမိုးလုပ္ ထားေသာ ဌက္ေပ်ာရြက္ အျပဲ ႀကားမွ လျပည့္ည
လမင္း ႀကီးက ျပံဳးႀကည့္ေနသလို ။
အေမ ျပံဳးျပီး ျပေနသလို သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ထင္လာေလသည္ ။
အေမ့ အေႀကာင္း ေတြးမိေတာ့ ရင္ထဲတြင္ ေႏြးသြားေလသည္။
အရိုးကြဲေအာင္ ေအးေနေသာ ေဆာင္း၏ အေအးဒါဏ္ ကို သူ မမွုေတာ့သလို။
မိခင္ ၏ ေမတၱာ ေႀကာင့္ျဖစ္မည္ ဟု သူ ေတြး၏ ။


အိပ္မရမဲ့ အတူတူ လမ္းထေလွ်ာက္ရင္ ေကာင္းမယ္ဟု သူ စဥ္းစား၏။
စခန္း တခုလံုးက တိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္လွ်က္။
ဝါးရြက္ေတြ ႀကားက ေတြ႕ရေသာ လဝန္းက ႀကည္လင္ေသာ
ေကာင္းကင္တြင္ ကဗ်ာဆန္ ေနသလို။
လမ္းေလွ်ာက္ရင္း သူ ေတာင္ေပၚတက္ခဲ့၏။
လေရာင္က ေတာင္ေပၚတြင္ ျဖာႀကလွ်က္ရွိေလသည္ ။
လဲ က်ေနေသာ သစ္ပင္တပင္ ေပၚတြင္ ထိုင္ရင္း လျပည့္ဝန္းကို ေငးေနမိသည္။
အေမ့ ကို လြမ္းသလိုလို...။
တကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္း ေတြကို လြမ္းေနသလိုလို...
မရွိေသးေသာ ခ်စ္သူ ကို လြမ္းေနသလိုလို...။
ဘာ မွန္း မသိ...။
“အေမ့ သားေတာ့ ေတာ္လွန္တဲ့သူႀကီး ျဖစ္ေနျပီ အေမေရ႕” ဟု
နွတ္မွ ဖြဖြ ေရရြတ္ လိုက္မိ၏။ ထိုအက်င့္ကို သူ အေမ့အိမ္မွ ထြက္စဥ္အခါကပင္
အမွတ္မထင္ မႀကာခဏ လုပ္ခဲ့မိသည္ ကိုအမွတ္ရ၏ ။
“အေမ့သားေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးခရီး စေနျပီ အေမ”
“အေမ့သား ေတာ္လွန္သူေတြနဲ႕ ေတြ႕ျပီ အေမ”
“တေနကုန္ လမ္ေလွ်ာက္ရလို႕ ေျခေထာက္ေတြ ေယာင္ကိုင္း ေပါက္ျပဲကုန္ျပီ အေမ”
.......အစရွိသျဖင့္.......။
“ဒီနွစ္ ျပီးတာနဲ႕ အေမ့သားက ေရွ့ေနႀကီး လုပ္ျပီး အေမ့ကို ျပဳစုမွာေပါ့” လို႕
သူက ကေလးဆန္ဆန္ ဆိုေတာ့ ေခါင္းလွမ္းပုတ္ျပီး ျပံဳးေနတဲ့ အေမ့မ်က္နွာ ကို
သူ ျပန္ျမင္ေရာင္ ေနမိ၏ ။
သား သမီး ေတြဟာ အေမေတြေရွ့ မွာ ကေလး ေတြလိုပါပဲ ဟု သူ ေတြး၏ ။

အေမ့ေႀကာင္း ေတြးေနရင္း တေလာကအျဖစ္ကို သူ ျပန္အမွတ္ရ ေနမိေလသည္။
သူ ခင္မင္ရေသာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၁၀၂ ) မွ ကိုကိုဦး(ေရး)
တိုက္ပြဲတြင္ က်သြားသည္ ဟူေသာ သတင္းဆိုးကို ႀကားရျခင္းျဖစ္၏ ။
ေရွ့တန္းမထြက္ခင္ နံနက္ခင္း တြင္ဘဲ “ပနန္းေထာ္” ဆိုေသာ ထိုင္း
ရြာကေလးတြင္ သူ နွင့္အတူ ေက်ာက္ဖရုံသီးေႀကာ္ ၅ ဘတ္ဖိုးကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ
ေနာက္ေျပာင္ျပီး ေဝမွ် စားေသာက္ခဲ့ ႀကေသးသည္။
ယၡဳေတာ့ က်ဆံုးသြားခဲ့ ရွာျပီ။
“ေရး” ျမိဳ႕နယ္ ဇာတိျဖစ္ေသာေႀကာင့္ သူ႕ကို ေရး ကိုကိုဦး ဟု ေခၚႀကေႀကာင္း
သူ အမွတ္ရ၏ ။ ခင္ မင္ နွစ္လိုဖြယ္ရာ အျပံဳးေႀကာင့္ လူခ်စ္လူခင္ ေပါမ်ားလွသလို
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ပီသေသာေႀကာင့္ ရဲေဘာ္မ်ားကလည္း ကိုကိုဦး ကို
ခ်စ္ခင္ႀကေႀကာင္း သူ သိထား၏ ။
ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တေယာက္ သူရဲေကာင္း တေယာက္
က်ဆံုး သြားျပန္ေလျပီ။ အဆိုပါ သူရဲေကာင္း၏မိခင္ ဘယ္ေလက္
ခံစား ရမလဲ သူ မေတြးရဲ ။
ဒီ ခရီး ရွည္ႀကီး အတြင္း သူရဲေကာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ က်ဆံုးရဦးမွာလဲ
သူ မေတြး လိုေတာ့.........။
အခါအခြင့္ သင့္ေသာ တေန႕က်လွ်င္ သူတို႕၏ အေႀကာင္းမ်ားကို
စုစည္း၍ တခန္းတနား မွတ္တမ္းတင္ စာအုပ္ ထုတ္မည္ဟု သူ ေတြး၏ ။
“သူရဲေကာင္းမ်ား၏ ဒိုင္ယာရီ” ဟု ေခါင္းစဥ္ ေပးမည္ဟု သူ ေတးမွတ္၏ ။

ထိုခဏ၌ ေလာကႀကီး တခုလံုး တိတ္ဆိတ္သြားသလို သူ ခံစားရ၏ ။
လေရာင္ေအာက္တြင္ တဖြဲဖြဲ က်ေနေသာ နွင္းမ်ားက ျမန္မာျပည္မွ
က်ဆံုး သြားႀကေသာ သူရဲေကာင္း မ်ားအတြက္ ငိုေႀကြးေနသေယာင္.......။
သူေရာ ငိုေႀကြးေနသလား သူ႕ကိုယ္သူ သတိမထားမိ...။
သူ႕ ပါးစပ္မွေတာ့ ဖြဖြေလး ဆုေတာင္း ေနမိေလသည္ ။
 

“မိခင္နွင့္ သားသမီးမ်ား ျငိမ္းခ်မ္းလြတ္လပ္စြာ အျမန္ျပန္လည္ ဆံုေတြ႕ႀကပါေစ...”

“မိခင္နွင့္ သားသမီးမ်ား ျငိမ္းခ်မ္းလြတ္လပ္စြာ အျမန္ျပန္လည္ ဆံုေတြ႕ႀကပါေစ...”

“မိခင္နွင့္ သားသမီးမ်ား ျငိမ္းခ်မ္းလြတ္လပ္စြာ အျမန္ျပန္လည္ ဆံုေတြ႕ႀကပါေစ...”      ။                     ။ 



ကိုခိုင္
၁-၂-၂၀၁၀
ွ့

္